ارزیابی نقش منظر فضاهای جمعی در کیفیت شهری، نمونه موردی: منطقه یک تهران

امروزه، فضاهای عمومی شاخص، در غیاب سیاست ها و مدیریت های جامعه در جایگاه والای خود مورد توجه کافی قرار نگرفته و پاسخ گویی به نیازهای متنوع انسان امروز و تأمین آسایش در سایه ی انعطاف پذیری عملکردی آن نادیده گرفته شده است. در سال های اخیر، کیفیت فضای جمعی روندی رو به رشد را طی نکرده، حال آن که انسانها در سراسیمگی شهرهای امروز، تنها به دنبال عرصه هایی با هویت های ویژه هستند تا علاوه بر تأمین آسایش و تعامل باهم نوعان، در بستر پویایی اجتماعی به کمال متعالی خود نائل شوند. در این نوشتار به منظور نیل به هدف اصلی مقاله که ارزیابی نقش منظر فضاهای جمعی در ارتقاء کیفیت و هویت شهری است به بررسی ویژگی های فضای جمعی منطقه و عوامل مؤثر در کیفیت آن می پردازیم. در ادامه سعی بر آن است تا پس از معرفی فضاهای عمومی شاخص در منطقه یک تهران و ویژگی های آن، به بررسی کیفیت فضای عمومی در محله با استفاده از تحلیل SOWT پرداخته شود. نتایج نشان می دهد که فضاهای جمعی موجود در منطقه اغلب دارای تمامی خصوصیات یک فضای جمعی مناسب نبوده و با آشفتگی و اغتشاش روبه رو می باشد. همچنین نیاز به ایجاد فضای جمعی در سطح منطقه و محلات با توجه به افزایش جمعیت و مهاجرپذیری منطقه به عنوان عنصر لازم در مقیاس شهری ضروری می باشد.